De afgelopen maanden schreef ik een hoop, maar niks wat ik uiteindelijk wilde delen. Wat ik me vooral herinner van de afgelopen drie maanden is de enorme woede die ik voelde. Een paar weken nadat ik schreef over hoe tevreden ik was met mijn werk en mijn leven, ging er van alles mis. Afgezien van iets op mijn werk waar niet over gepraat mag worden, zegde een goede vriendin zonder uitleg de vriendschap op. Ik ben maandenlang ontzettend kwaad geweest.
Machteloosheid
Later realiseerde ik me dat die woede uit machteloosheid geboren was. Ik heb geen invloed op de keuzes die mijn werkgever maakt. Noch op die van mijn voormalige vriendin. Of het nu eerlijk of terecht is of niet, dat maakt niet uit. Zij maakten een keuze, ik had er niks over te zeggen. Ik was de controle kwijt. Wat moet je dan? Ik moest vooral Heel Erg Kwaad zijn. Normaal gesproken laat ik vooral de optimistische kant van mezelf zien, omdat ik denk dat er bijna altijd iets moois te vinden valt, ook in lastige tijden (zolang je niet ziek of onveilig bent). Maar dat betekent dus niet dat die andere kant niet bestaat. Ik was kwaad, ik sloeg verbaal om me heen en was licht ontvlambaar.
Rust
Tot een paar weken geleden, toen kwam ik tot rust, mede dankzij mijn lieve psycholoog. Zij liet me inzien dat ik boos was omdat er over mijn grenzen werd gegaan, dat dat goed was, maar dat ik nu beter op een positieve manier met mezelf aan de gang kon gaan. Achteraf gezien allemaal heel logisch. Ik mailde een (vriendelijke) afscheidsbrief naar de vriendin, besloot mijn verzet op werk te staken en mijn energie in mezelf te gaan steken.
Vannacht zag ik het licht. (Yup, flauwste grap van het jaar.) Ik vierde Oud & Nieuw alleen. Dat was een bewuste keuze. Horrorfilms, een breiwerkje en lekkers, meer niet. Om kwart over 12 had ik mijn kind en mijn moeder aan de telefoon gehad, mijn vrienden geappt en stond ik intens tevreden naar mijn knallende uitzicht te kijken. In mijn eentje. Ik vond het van tevoren spannend. Ik wilde dit graag, dat voelde ik, ik had er al maanden zin in. Maar zou het goed gaan? Iedereen wil toch iemand hebben om te zoenen of knuffelen als het nieuwe jaar ingaat? Ik was bang dat ik om 12 uur eenzaam zou zijn, of me een mislukking zou voelen. Het tegenovergestelde gebeurde. Ik was dankbaar voor mijn lieve vrienden die al decennialang in mijn leven zijn, voor mijn familie, mijn kind, mijn leven. En het feit dat ik in mijn uppie intens gelukkig kan zijn.
I’ll do it myyyyyy waaaay
Dit jaar ga ik dus proberen de dingen op mijn manier te doen. Als ik alleen O&N wil vieren, dan doe ik dat. Als ik een Nieuwjaarsduik wil doen, ook al zijn ze overal afgelast, dan doe ik dat. Ik ben verdorie in mijn uppie de lokale plas ingesprongen. Als ik geen alcohol meer wil drinken, dan mag ik het laten. (Familielid: ‘Dat klinkt saai!’ Ik: ‘Ik wou dat mijn leven saai was’). Ik ga proberen mijn gevoel beter te volgen, zodat ik de red flags niet langer negeer. Mijn onderbuik is eerlijker dan ikzelf.
Nu komt het enge. Want wat als ik dat echt ga doen? Naar mijn onderbuik luisteren en niet alleen maar naar mijn verstand. Ik heb zo het gevoel dat er dan meer gaat veranderen dan ik nu denk dat ik aankan. Bij mijn textielkunst-docent Ginni Fleck hing een kaart aan de muur. “Wat nu als alles goed gaat?” Eerlijk gezegd is dat waar ik het bangst voor ben. Wat als ik mijn dromen ga proberen te volgen en het lukt? Waarom is dat zo eng? Durf ik dat? Ik weet het oprecht niet. Misschien ga ik gewoon weer voor veilig en vertrouwd. Daar kan ik net zo goed tevreden mee zijn. Dus ik vertel ook lekker niet wat die dromen zijn. Ik blijf gewoon aankloten. En dan zien we over een tijdje wel weer. Aju!