<dit is een teruggehaalde blogpost van de Wayback Machine, links kunnen defect zijn>
Vaak als ik een blogpost schrijf, dan weet ik nog niet wat het onderwerp precies wordt. Ik heb behoefte om te schrijven. Als een soort van dagboek, maar dan publiek. Dat doe ik, omdat ik in mijn dagboek echt dagboekschrijf (‘ik vind alles stom’ ‘WAAROM’?) en hier meer mijn best moet doen om iets leesbaars te produceren. Daarmee functioneert het niet alleen als emotionele vuilnisbak, maar ook als een middel om duidelijkheid te krijgen in vragen die me bezig houden. Vaak zijn dat de grote dingen: hoe word ik de feminist die ik wil zijn of ben ik dat al? Wat wil ik met mijn werk? Maar nu begint het met iets kleins. Mijn brein weigert namelijk een klein feitje los te laten.
Liza Slootman (aka De ruimtenaar) heeft me ontvolgd op Instagram. We hadden kort contact, maar na mijn blogpost over afvallen, was die weg. Ik snap het wel, die is – terecht- tegen onze afvalcultuur. En mijn houding ten opzichte van gewichtsverlies is extreem ambivalent. Mijn standpunt is momenteel: ik wil niet willen afvallen. Maar verder kom ik niet.
Soms lukt het me wel, niet willen afvallen. En dan val ik ironisch genoeg vaak (een beetje) af – maar er zijn vaker periodes dat ik baal van mijn niet zo smalle lijf. Dat wil ik niet, maar hey, hoe ontkom je eraan? Dan heb ik het niet over modebladen of Insta-famous influencers. Ik volg ze simpelweg niet. Zelfs mijn vrienden weten: geen dieetpraat of kritiek op je eigen lijf. Dan haak ik af.
Maar waarom lukt het me niet altijd om het los te laten? Dat komt uit meer onverwachte hoek. Bijvoorbeeld als ik de slanke Micarah Tewers of April (aka coolirpa) zie naaien op YouTube. Als zij kleine fouten maken of een beetje insecuur zijn, dan is dat niet zo’n probleem. Ze hebben uiteraard veel ervaring, maar het maakt uit of je voor een relatief plat of een lijf met veel verschillende rondingen naait. Een film van April en Sierra – die ik uiteraard niet terug kan vinden – laat dat mooi zien. April past kringloopvondsten aan voor ‘plussize’ Sierra Schultzzie, die geloof ik maat 40 heeft. Niks past fatsoenlijk op Sierra’s lichaam, terwijl April wel haar maten opgenomen heeft.
Nog zo’n confronterende situatie. Als ik aan het breien ben op de breimachine en ik moet truipanden in de breedte breien in plaats van de lengte, omdat mijn machine niet breed genoeg is om stukken te breien die de helft van mijn lijf kunnen bedenken. Maar ook dat is niet het ergste. Zo’n situatie kan ik omdenken. Beperkingen maken me creatiever. En mijn andersom gebreide groene trui is gewoon tof.
Nee, het allerergste vind ik de volgende situatie. Er is een feestje. Ik doe mijn uiterste best om er mooi uit te zien. Prachtige jurk aan, naar de kapper geweest, make-up op. En bijna niemand zegt dat ik er goed uitzie of een mooie jurk aan heb. Vooral de mensen van de tweede cirkel – dus nabij, maar niet te dicht. Ooms, tantes, vrienden die net niet dicht genoeg staan, ze zeggen helemaal niks. Omdat ik dikker ben geworden ten opzichte van de vorige keer dat ze me zagen. Dat het relatief is, maakt het nog erger. Als ik eerst 120 had gewogen en nu 90, dan zouden ze het wel gezegd hebben. ‘Wat zie je er goed uit!’ ‘Mooie jurk!’ ‘Staat leuk.’ Maar ik kom van 75 af. Dus krijg ik een bestraffende stilte. Niet zo bedoeld, toch doet het zeer. En het klopt dat ik me daar niets van aan zou moeten trekken. Het simpele feit is: dat lukt me niet. Ik word daar verdrietig van.
Waar ik ook verdrietig van werd, was dat er mensen waren in de beginperiode van corona die riepen dat als er gekozen moet worden om iemand te redden, je de dikke mensen maar moet laten gaan, en de dunne voor moet laten gaan. Want dik zijn is per definitie ongezond en je doet het helemaal zelf. Dus mag je best dood. (Uiteraard, want afvallen is erg eenvoudig, je hoeft het alleen maar te willen. Als je in de tussentijd maar onzichtbaar blijft en niet met dat onsmakelijke – euh ik bedoel – ongezonde lijf in mijn blikveld komt.)
Het maatschappelijke stigma van dik zijn zijn is dusdanig, dat er mensen zijn die op grond van dat enkele feit mijn leven minder waard vinden dan dat van een dunner persoon. Denk daar maar eens over na.
Uit dergelijke frustraties komt mijn eerdere blogpost over afvallen voort. Daarin beschrijf ik dat het mij niet lukt om af te vallen. Sterker nog, ik doe niks anders dan aankomen sinds ik thuis zit. Daar haal ik ook body positivity en intuïtief eten bij. Ik schrijf namelijk dat dat niet werkt. En daar haakte Liza vermoedelijk af. Terecht overigens. Zij heeft haar eigen problemen. Mijn post helpt daar niet bij, integendeel. Natuurlijk weet ik dat body positivity juist *niet* bedoeld is om af te vallen, maar als ik gewoon eerlijk ben, dan kan ik het meestal niet laten dat stiekem toch te hopen. Vooral omdat ik in de periodes dat ik de angst om dikker te worden oprecht los kan laten, meestal ‘per ongeluk’ afval. Ook al wil ik dat niet willen, dan ben ik toch stiekem opgelucht. Minder stigma, meer positieve aandacht. Positieve aandacht is fijn.
You can’t hate yourself into a version you’ll love.
Vergis je niet: ik haat mijn lijf en mezelf niet. Alleen mijn eetstoornis vind ik verschrikkelijk, ik snap niet waarom ik daar niet vanaf raak, zelfs niet met professionele hulp. Maar waarom komt de aandacht voor mijn lichaam en uiterlijk harder binnen dan die voor mijn boek? Dat boek is pas echt mijn levenswerk. Het antwoord? Uiterlijk doet ertoe. Zo simpel is het. Daarom is de maatschappelijke verandering die nu gestart is zo belangrijk. Waar Liza Slootman – onder anderen – een voorvechter van is.
Ik wil het zelf geloven, dus ga ik opnieuw proberen mee te vechten. Een maatschappelijke verandering bewerkstelligen die erin resulteert dat mijn omgeving me niet met oorverdovende stilte duidelijk maakt dat ze mijn groter wordende lichaam afkeuren. En mijn minder directe omgeving met uitroeptekens, vooroordelen en vuiligheden. En daar kun jij, de lezer, ja, jij, ook aan meedoen. Sterker nog, ik vraag je dat nu te overwegen. Ongeacht je maat. Dat kan zo:
- Open een nieuwe tab in je browser. Ga naar dikkevinger.org. Lees.
- Stop met het aanmoedigen of prijzen van gewichtsverlies. Serieus. Wat denkt je afvallende vriendin/collega/familielid als het weer terugkomt? (95% van de gevallen, overigens.)
- Geef je dikke vriend(in) een oprecht compliment over haar uiterlijk. En niet over oorbellen of schoenen. Over haar lijf. Doe je best.
Alvast bedankt. Ik ben met deze blogpost weer een stap verder. Mijn emotionele korstje is afgekrabd. Mijn mantra voor de week wordt:
Ik val liever op dan af. Ik val liever op dan af. Ik val liever op dan af. Ik val liever op dan af. Ik val liever op dan af. Ik val liever op dan af.
Klaar met dit bericht lezen? Ga Dikkevinger.org.