<dit is een teruggehaalde blogpost van de Wayback Machine, links kunnen defect zijn>
Sinds mijn kindertijd ben ik bezig met afvallen. Eerst verplicht, omdat het moest van de dokter. Vanaf mijn negentiende wil ik het zelf. Ik ging me een gezondere levensstijl aanmeten, met behulp van een goede diëtiste. Werkte het? Een paar jaar wel. Ik vond het zelfs gemakkelijk, ik hoefde er nauwelijks meer bij na te denken. Tot ik een kloterige eerste baan kreeg waar ik diep ongelukkig van werd. Ik ging naar mijn oude gewicht. Plus 2 kilo. Nu ben ik 38 en ik ben nog nooit zo zwaar geweest.
“Zwakkeling. Dan moet je al dat eten niet in je mond stoppen. Beweeg dan wat meer, het is je eigen schuld.” Als andere mensen het niet tegen me zeiden, dan deed ik het zelf wel. Werkte dat? Ik ben 38 en ik ben nog nooit zo zwaar geweest.
Dan moet je van je lijf gaan houden, body positive zijn. Er zijn geen verkeerde lichamen! Ik ben driekwart jaar bij een een obesitas-kliniek geweest, waar ze niet aan fat shaming doen, maar helpen met een positief lichaamsbeeld, plus sporten en gezonde voeding. Het kostte zo veel tijd, dat ik blij was dat ik er een flexibele baan bij had. Ze hebben een heel hoog succespercentage, ook op de lange duur. Werkte het? Ik ben 38 en ik ben nog nooit zo zwaar geweest in mijn leven.
Nee, je moet niet streng zijn, maar ook niet denken dat je er komt met alleen positief denken. Intuïtief eten is de oplossing, luisteren naar je lijf. Jezelf geen voedsel meer verbieden, maar je lichaam laten kiezen waar het behoefte aan heeft. Alleen eten als je honger hebt. Maar dan wel waar je echt zin in hebt. Werkte het? Ik ben 38 en ik ben nog nooit zo zwaar geweest in mijn leven.
Opnieuw in therapie, meditatie, grounding, leren ‘mezelf’ te zijn, leren loslaten, niet zo focussen op wat ‘moet’. Ik voel me psychisch gezien beter dan ooit, rustiger. Werkte het? Ik ben 38 en ik ben nog nooit zo zwaar geweest in mijn leven.
Meest recente poging: het boek Overwin je eetbuien, gekregen van een psycholoog. Alles bijhouden wat ik eet, plannen maken. Mezelf proberen niet te straffen als ik de fout inga. Het boek waarschuwt: je valt van deze methode meestal niet af, maar het helpt je eetbuien sterk te verminderen. Maar ik word dik van de eetbuien. Dus?
Dus: ik hoop. Ik hoop — niet zo heel stiekem — dat het toch wat kilo’s gaat schelen. Ik heb ooit al een trombose gehad, en je hebt meer kans op complicaties door trombose bij covid-19 als je te zwaar bent. Er zijn idioten die roepen dat je dan geen hulp verdient. Ik ben 38, ik ben moeder van een jong kind en ik ben bang.
Ik lees. Het is een roman. ‘Dikke mensen zijn ongezond’. De schrijver vindt dat niet, nee, de personages vinden dat. Dus het telt niet!
Ik ben 38 en ik wil niet meer af willen vallen, omdat ik daar alleen maar dikker van schijn te worden, maar ik wil ook niet ziek worden. En nu?
Ik wil niet meer lezen over diëten, gewicht, afvallen, hoe ongezond dik zijn is, over hoe dik zijn niet per se ongezond is, over houden van je eigen lijf, over intuïtief eten en alle manieren waarop ik anders zou moeten worden of anders zou moeten denken om te voldoen.
Ik ben 38 en ik wil zijn.